اشعار

کوبـندۀ در کـیست گـنـه‌کـارتـر از من            سربسته بگـو کیست گرفـتارتر از من

با بـیم و امـیـد آمـدم امشب سر سـفـره            با این که کسی نیست سبکبارتر ازمن

الحـمد، که مهـمـان تـوأم مثل هـمـیشه            انگـار کـسی نیـست بـهـادارتـر از من

گفتم که مرا نزد خودت مشـتری‌ام کن            گفتی که تو را نیست خـریدارتر از من

گفتم که مرا نیست خطا پوش تر از تو            گفـتی به خطا کار که؟ ستّـارتر از من

گـفتم که هـماره کـرمت کرده عـطـایم            گفتی به کـرم کیست سزاوار تر از من

گفتم که طمع کرده، به جود تو منم من            گـفـتی که نـجـوئـیـد وفـا دارتر از من

گـفـتـم کـه دلـم غـیـر تـو دلـدار نـدارد            گفتی که تو دل باش، که دلدارتر از من؟

گـفـتم نکـنـد غـیـر تو از جـای بـلـنـدم            گفتی به زمین خورده چه کس یارتر از من؟

گفـتم که منـم طالـب مـرضیّ رضایت            گفتی که تَفَضّل که رضا دارتر از من

گفـتم مـدد تـوست اگـر حـیـدری‌ام من            گفتی به مُحب نیست مدد کارتر از من

گفـتم که لقای تو کجا؟ بی‌سر و پـا را!            گـفـتی بنـما خواهـشِ بسـیـارتر از من

گـفتم ز ازل چون تو گرفـتار حـسـیـنم            گفتی به حسین نیست گرفتارتر از من

با این زبان که غیبت و دشنامش عادت است            دیگر چه جای توبه و عرض ندامت است؟

یاران ز نـور وقت سحر فـیض می‌بـرند            بیچاره من که سهم دلم سیر ظلمت است

هـر دم، پـی گــنـاه بـه دامـی دگــر شـدم            عمرم به سر رسید و دلم در اسارت است

از ادعـا پُـرم، تهی از عـلـم و حـکـمـتـم            تنها ثمر به خرمن عـمرم، جهـالت است

از حرف حق گـریـزم و در بـنـد باطـلـم            غرق تعـصبـم هـمه کـارم لجـاجت است

کار دلم نـفـاق و دو رویی و کـیـنه است            کار زبـان، تمـلّـق و عرض ارادت است

روحی خسیس دارم و دستم گشاده نیست            وقت نـیاز خـلـق، دلـم بی‌سـخـاوت است

اشـک یـتـیـم، لــرزه نـیـنـداخـت بـر دلـم            این بی‌تـفـاوتی همه‌اش از قـساوت است

با این هـمـه بـدی اگـر اهـل سـحـر شـدم            حیرت مکن که دلبر من با کرامت است

شیطان! برو بسوز، که نقص از دلم برد            یـار خـدایـی‌ام که سـراپـا عـنـایـت اسـت

یا رب! ز عـطـر سیب، معـطـر نـما مـرا            ایـن بـوی آسـمـانـی اهـل شـهـادت اسـت

عـطـر حـرم بـزن بـه دلـم، یـار را بگـو            امشب تـمام نـیت من، یک زیـارت است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

نه من آنم که به غیر از تو برم روی تضرّع           نه تو آنی که مرا بی‌کس و تنها بگذاری

با تـمـام بـدی‌ام از کـرمت هـست امـیـدم           که ببخـشی و مرا بـندۀ خوبت بـشـماری

من که عبدم دل خود را به امید تو سپردم           تو که معبود منی کی به جحیمم بسپاری

گر چه غرق گنهم از تو عجب نیست خدایا           که گـنـه پـاک کـنی و حـسـنـاتم بنگـاری

نفس نگذاشت رفیق تو شوم وای به حالم           تو مگر دست رفاقت ز کرم سوی من آری

چیستم من که اجل جان مرا سخت بگیرد           کیستم من که تو در خـانۀ قـبرم بفـشاری

«میثم» رو سـیـه و دامـن آلـوده خـدا را           ابر رحمت چه شود بر سر من هم تو بباری

تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری            از احوال خرابم در نبود خود خبر داری

نمی‌گـیـرنـد دسـتان مرا حـتـی بـرادرها            اگر یک لحظه حتی از سر من دست برداری

ازین دلبستگی ها حاصلم جز زخم چیزی نیست            تو تنها مرهمی هستی که بر زخمم اثر داری

تو گفتی میشوم صدها قدم عاشق ترت گر که،            تو تنها یک قدم در راه من با عشق، برداری

ولی گم کرده راهم، بی پناهم، روسیاهم من            ببین حال فقیری را که امشب پشت در داری

اگر غـرق گناهم باز دلگرمم به آغوشت            که از خیل گناهم عفو و رحمت بیشتر داری

دل تاریک و بی‌درد مرا ای مهربان محبوب!            خوشا گر با نگاه روشن مهرت به درد آری

امیدم تا ابـد تـنهـا به اعجاز نگـاه توست            تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری

آمـدم دیــرآمـدم امـا به هـر حـال آمـدم            دل شکسته دل پریش و بی پر و بال آمدم

آمدم جـبـران کـنم اما نمی‌دانـم چـطور            بس گـنهکارم خـدا آشـفـته احـوال آمدم

دور از تو، من شکستم زیر بار معصیت            من الف رفتم ز درگاهت ولی دال آمدم

با گره بر زلف تو وا میشود این بخت من            شب به شب در زلف تو دنبال اقبال آمدم

فرصت گفتن ندادی زود بخـشیدی مرا            هاج و واج از مهربانی ات خدا لال آمدم

روزی اشک محرم فاطمیه دست توست            یک شبِ دنبال کسب رزق یک سال آمدم

دانه ای را دام کن تا که گرفتارش شوم            در پی مهدی پی آن خط و آن خال آمدم

قتلگاهم را خدا در روضه امشب جور کن            که برای روضۀ شمشیر و گودال آمدم

درد هـر جا بُـوَد دوا هـم هـست            خـوف در سـیـنـۀ رجا هم هست

من مـریض تـوأم، طـبـیبِ هـمه            این مریضی خودش شِفا هم هست

نـوکرانـت به چـشم مـن شاهـنـد            گرچه در کوی تو گدا هم هست

مــتـنِ اذن دخــول، مـی‌گــویــد:            حـرمـت خـانـۀ خُـدا هـم هـسـت

در جـوار تـو ای تـمـامـیِ خِـیـر            لـذّتـی بـهـتـر از صفـا هم هست

چونکه در ملک توست قیمتی است            گرچه ایوان پُر از طلا هم هست

بـه گُــلاب گُــلِ بـهــشـت قــسـم            گرچه اسم تو غـم زُدا هـم هست

(فَاسْـتَعِـد لِـلـبلا) به ما گـفـته‌ست            کـه کــنـار ولا، بـلا هــم هـسـت

با وجـودی که وقـفِ دار بلاست            سرِ ما گَـردِ خـاکِ پـا هـم هست

از سـکـوتِ ابـوذرت پـیــداسـت            عاشـقِ بی سر و صدا هم هست

آنـچـه گـفـتـه (فــؤاد کـرمــانـی)            وقت مدح تو حرف ما هم هست

عَجِـزَ الوَاصِفـوُنَ عَـنْ صِفَـتِـک
مـا عَــرَفـنـاکَ حَـقّ مَـعْـرِفـتِـک

ای که حُبّ تو اصل اسلام است            کار دین بی تو بی سر انجام است

از در خــانـۀ تـو تـا مــلــکــوت            این مسافت به قدر یک گام است

چه کسی جُز تو ای سَـلـونی گو            عالم است و علیم و عَـلّام است؟

تـا کـه داریـم خَــتـمِ نــاد عــلـی            کی نـیازی به خـتـمِ اَنعـام است؟

پـسـرت گـفـته: (نَحْـنُ ذِکْـرُ الله)            کـه بـه یـاد خُــدا دل، آرام اسـت

هـر کـسی پـات را نـبــوســیــده            باید ایـنگـونه گـفـت: ناکـام است

فــائـزون را اگـر تـویـی سـاقـیِ            دسـت مـا دور گـردنِ جـام است

مـردِ راهِ تـو در وفـایِ به عـهـد            مثل سلمان همیشه خوشنام است

جــامــۀ نــوکــریـت بـر تـنِ مــا            جلوه‌اش چون لباسِ احـرام است

لـیـلـة‌الـقَـدر بـا تـو خُـورده گـِرِه            که نـوشـتـنـد خـیـرُ الأیّـام اسـت

آن قــدر(ذُوالجـَلال)هـسـتـی کـه            در پـس نام تو (وَالإکْـرام) است

گـاه یـک بـیـت ظـاهــراً کُـهـنـه            در دلش صد هـزار پیـغـام است

عَجِـزَ الوَاصِفـوُنَ عَـنْ صِفَـتِـک
مـا عَــرَفـنـاکَ حَـقّ مَـعْـرِفـتِـک

هـمـه جا را تـو در نـظـر داری            از نــهــانِ هـــمـه خــبــر داری

از یَـدُ الّـلـهـی تـو مـعـلـوم اسـت            دسـت در خـلـقـتِ بــشــر داری

عُـمـرِ خـلـقـت تـمـام خـواهد شد            اگـر از صُــنـع، دسـت بـرداری

همه، ای عشق در هـوای تـوأند            تو هـوای که را بـه سـر داری؟

گـیـرم اصلاً هـمه کـریـم شـونـد            در کــرم بـــاز بـیــشــتــر داری

هـــمـــۀ ثـــروت خــدایــی تـــو            کِی نـیازی به سیم و زَر داری؟

چه کسی هـست که حـذر نکـند؟            از تـو که این قَـدَر جـگـر داری

شـاهـدِ من هـزار رکعـت توست            کـه چـقـدر اُنـس با سـحـر داری

چاه از سـوزِ آه گـرم تو سوخت            نـکـنـد بـر جـگـر شــرر داری؟

می‌کشی پای خویش را بر خاک            نــکــنــد نــیّـت ســــفـــر داری؟

بـابِ عــلــمِ نــبــی و بـابُ الـلـه            تــو دلـی پُـر ز دسـت در داری

هــر چـه داری، پـیــامـبـر دارد            هـر چـه دارد پـیـامــبــر، داری

عَجِـزَ الوَاصِفـوُنَ عَـنْ صِفَـتِـک
مـا عَــرَفـنـاکَ حَـقّ مَـعْـرِفـتِـک

این مرد که در گوشۀ بستر نگران است            واللهِ که مظلـومتـرین مرد جهان است
از زندگى پُر غـم خود سیر شد امشب            خیبر شکن از غصه زمینگیر شد امشب

خورشید دلش خون شده و ماه زمین خورد            سخت است بگویم اسدالله زمین خورد
در بستر مظلـومیت آقاى حـنـین است            این مرد جگر سوخته باباى حسین است
طفـلان هـمه با اشک سرازیر رسیدند            واى از دل زینب همه با شیـر رسیدند
واى از دل زینب چه کند زخم سرش را            این پارچۀ خـونى و چـشمان تـرش را
با زحمت علی امر به خیرالعملش کرد            هرطور که شد زینب خود را بغلش کرد
بعض وسط حنجـره‌ها زنده شد امشب            با گریه همه خاطره‌ها زنده شد امشب
دور و بر بستر همگى مرثیه خواندند            با روضه مادر همگى مرثـیه خواندند
از آن در و دیوار عـلی خـاطـره دارد            از تـیـزی مسـمار عـلـی خـاطره دارد
زردى رخش یاد همان روى کبود است            روى لب او روضۀ بازوى کبود است
سـى سـال غـمـش را اسـدالله نـگـفـتـه            می‌گـفـت از آن درد که با چاه نگـفـته
سخت است که زن با لگـد مرد بیـفـتد            در پـیـش نـگــاه هـمـه بـا درد بـیـفـتـد
سخت است به ناموس کسى راه ببندند            سخت است که بر گریه مظلوم بخندند
من مانده به یادم زد و آیینه و ترک خورد            زهرا سر من بود که در کوچه کتک خورد

میخواست که در روضه احساس بماند            رفـتـند هـمه، گـفـت که عـبـاس بـمانـد
هم آیـنه هم آب سـپـردم به تو عـبـاس            من زینب بی‌تـاب سپردم به تو عباس
مِن بـعـد نـگـاه تو و چـشـمان عـقـیـله            سـاقـى حـرم جـان تو و جـان عـقـیـله
در کـوفـه مـبــادا بـی‌عـلـمـدار بـیـایـد            بـی‌تـو نـکـنــد بـر سـر بــازار بـیـایـد
سوگند به این خون سر و روى خضابم            دلـواپـس نـامـوسـم و آن بـزم شــرابـم

یک جهان داغ غریبی به دلم ریخته است            قـامـت حـیـدر کـرار بـهـم ریخـته است
داغ یک عـمـر غـریـبی قـد او تا کرده            ضربـۀ تـیـغ دگـر کار خودش را کرده

ای که سی سال غم و خاطره مهمانت بود            استخوان در گلو و خار به چشمانت بود
ناله‌ات را به جـز از چاه نفـهـمید کسی            جز مغیره به تو یک لحظه نخندید کسی
گرچه صبر من و صبر حسنت بسیار است            خـندۀ قـاتـل تو داغ تر از مسـمار است

پسرانت هـمه دور و بر تو مـدهـوشـند            چشم بر چشم تو دارند و سراپا گـوشند
خوب در گوش حسینت دم و نجوا داری            صحـبت از کـربـبلا و غـم فـردا داری

پـسـرم داغ عـطـش کربـبـلا مـی‌بـیـنـی            داغ هـفـتاد و دو سـردار خـدا می‌بـیـنی
در دل مـعــرکـۀ ســرخ تـن اکــبــر را            اربـاً اربـا وسـط دشـت رهـا مـی‌بـیـنی
تیر بی‌شرم سه شعـبه، گـلوی نـاز علی            خـنـدۀ حـرمـلـه در اوج بــلا مـی‌بـیـنی
کـمرت می شکـند از غم عـباس، حسین            دست و مشک و علمش را که جدا می‌بینی
آخرین لحظه تو مجـروح درون گودال            نیزه و سنگ و سنان چوب و عصا می‌بینی
ناگهـان سیـنۀ بی‌تاب که سنگـین گردید            شمر با خنجر کُندش…همه را می‌بینی

باز کن چشم ترت را که تنم می‌لرزد            حـرف رفـتن نـزنی که بـدنم می‌لرزد
لب اگر باز کـنم من، سخـنم می‌لـرزد            رحم کن، پای تو دارد حسنم می‌لرزد

نکـنـد فـکـر رهـایی به سـرت افـتاده
نکـنـد شـوق پـریـدن به پـرت افـتـاده

همسرت نیست اگر، دختر تو مانده پدر            مثل پروانه به دور سر تو مانده، پدر
حسرت دست نوازشگـر تو مانده پدر            بر دلـم، داغ شب آخـر تو مـانـده پدر

خواندم از چشم تو که میل به مادر کردی
هوس خوردن یک جام ز کوثر کردی

اندک اندک غـم پـرواز تو باور کردم            یک دل سیـر نگـاهـت دم آخـر کـردم
گریه بر زردیِ روی تو و بستر کردم            یاد آن مـیخ در و کوچه و مادر کردم

عـمـق زخـم سـر تـو آمـده پـای ابـرو
میکند زخم سرت گریه به زخم پهـلو

آتـشِ داغ تو بـر جـانِ نگـاهـم کـردند            تو چه گفتی؟ که همه خانه نگاهم کردند
با اباالفـضل غـریـبانه نگـاهـم کـردند            همه با غـیـرت مـردانه نگـاهم کردند

در دل خویش برای غم من زار زدی
حرفهایی ز سر کوچه و بازار زدی؟

اغـلب شهر هـواخـواه شب قَـد قُـتـِلـند            کوفیان مشتـریِ بی‌ادب خاک و گِـلند
سنگها سنگ دلِ سنگ دلِ سنگ دلند            دخـتـرانت سـر بـازار تـمامـاً خجـلـند

همه را من ز دو چشم تر تو می‌خوانم
تو نگو! مادر من گـفته، خودم می‌دانم

خونی شده بال و پرت ای همسر زهرا            فـرق تو شکـسـته‌ست شبـیـه پَـرِ زهـرا

تشبـیه عجـیبی‌ست مراعات قریبی‌ست            سـجـادۀ خــونـی تـو و بــسـتــر زهــرا

امروز سـرت تـیغ نمی‌خـورد، اگر که            دیـروز نمی‌خـورد به آن در سر زهرا

داغ جگرت روضۀ مکشوف مدینه ست            از آتـش و از شعـله و از معجـر زهـرا

یک زخم تو را از نفس انداخت سه روزه            ای وای! نـود روز چه شد پیکـر زهرا

اما نـمک روضه حسـیـن است یـقـیـنـاً            چـشـم تَـرِ تو شـاهـد و چـشم تـرِ زهرا

ای شـمر! تو بیـرون بـرو از مقـتـل آقا            بیرون برو ای فـتنه ز دور و بر زهرا

بالای هـمان تل بنـشـین یا بـرو خـیـمه            گودال شلوغ است … نیا دخـتر زهـرا

بغض یتـیـم‌های عرب در گـلو شکست            جان پر کشید خون به قدح شد سبو شکست

با چه حساب و قاعـده‌ای تیغ آمده است            کز پشت سر زدند سر از روبرو شکست

دنـیـا کـجـا رسـیـده کـه فـرق نـمـاز را            کفـر سقـیفه نیمه شبی با وضو شکست

فـرمـود تـیـغ زخـم دلـش را رفـو کـنـد            فـرق عـلـی زمان شروع رفـو شکست

مـوی سـپـیـد را فـلکـش رایـگـان نـداد            سی سال می‌شود که علی مو به مو شکست

طاق و رواق مسجد کوفه به خون تپید            تا پـایـه‌های عـرش الهـی فـرو شکست

در کـربلا دو مرتبه آری عـمود خورد            فرقی که ابن ملجم ملعون از او شکست

جای تمام‌ اهل حرم سنگ خورده است            هشتاد و چار مرتبه رأس عمو شکست

حرمت کهف وری یا که بهشت دگر است            گرد و خاک ره تو اختر و شمس و قمر است
تو که جای خودت ای شیرخدا در مردی            قـنـبرت از همۀ دهر به والله سر است

بیـشـتر شک به خـدایی تـو مـولا بکند            هرکه از شأن حقیقی شما با خبر است
لشگری دید تورا و سپر انداخت زمین            اسداللهی و شأنت ز همه بیـشتـر است
روسپـید است اگر دُر نجف در حرمت            هر عقیقی ز غم دوری تو خونجگر است
« پـلـه پـلـه بـه مـلاقـات خـدا می‌آیـد»            قدمی که طرف شهر نجف در سفر است
بس که ازعشق به تو دل شده سرریز ببین            صدف دیده چطور ازغم تو پُر گوهر است
هر زمین خورده علی گفت و علی بالش داد            دستگیری که خودش خسته و بی‌بال و پر است
داغ سنگین چه کس آه شکسته است تورا            سالها دست تو از بار غمت بر کمر است
رفتی و از لحـدت می‌رسد آه تو هنوز            یاد آن آتش و هیزم کفنت شعله‌ور است
ابن ملـجـم زده اما هـمه مـی‌دانـسـتـنـد            قـاتـل اصلی تو ضربۀ دیـوار در است
گـیـر افــتـاد عــزیــز تــو مـیــان آتـش            پر پروانه و آتش به خـدا دردسر است
گرچه می‌سوخت ولی باز مقـاوم استاد            گفت جانم به خدا بهر امامم سپـر است
تا در خانه شکست و نـفـسـش بـند آمد            همه گفتند دگر فاطمه عمرش به سر است
ناگهان ناله‌ای از پشت در آمد ای وای            شام عمر پسرم فضه بیا بی‌سحر است
هـر که در آل عـلـی آیـنـه فـاطـمه شـد            بیشتر از همه کس چشم ترش خون جگر است
مثل آن دخـتر ویـرانه که بر پیـکـر او            یادگاراز سر هر بام و سر هر گذر است
بس که در راه زمیـنش زده شلاق ستم            بند بند تن او زخمی از این همسفر است
سر بابا که در آغوش گرفت او، گفـتند            این سه ساله چقدر از پدرش پیرتر است
خواست تا خستگی‌اش همره جان در بشود            همه دیـدند لبـش روی لـبـان پـدر است

مـیـهـمانم کـردی و بـارِ سفـر آورده‌ام            دستهـای خـالی و چـشمانِ تـر آورده‌ام

راه دادی بیـنِ خـوبـانت منِ گـمراه را            آبـرو دادی و شـرم شـعـله ور آورده‌ام

حال و روزم را ببین و دستهایم را بگیر            روسیاهـم! از گـناهـانـم خـبـر آورده‌ام

«یا غیاث المستغیثین» «یا رجاءَالمُذنبین»            «یا انیس الذاکرین» اشکِ سحر آورده‌ام

سفرۂ لطف تو پهن و دست-خالی، سر به زیر            کوهِ عصیان و ثوابی مختصر آورده‌ام

با «لکَ صمتُ» به زنجیرش کشیدم باز هم            حرص شیطان را دمِ افطار در آورده‌ام

فصلِ دقُّ الباب شد پای دعای افـتـتاح            آسـمـان آورده‌ای و بال و پَـر آورده‌ام

روح من مأنوس شد با؛ یاعلیُ یاعظیم            تـا خـریـدارم شـوی نـامِ پــدر آورده‌ام

بوتراب و قاهِر الاعداء... والیَّ الولی            رو به لطف حضرتِ خیرالبشر آورده‌ام

درگذر از من، به مولانا أمیرالمؤمنین            عـاصی‌ام اما شـفـیعِ مـعـتـبر آورده‌ام!

بر هر کسی که ساقی کوثر امام نیست            عـالم به نـام او بـشود هم، به کام نیست

در پیـشگـاه حـضـرت حـیـدر بـرای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نـیـسـت

بعد از فراق فاطمه اش روز خوش ندید            جـز چـاه با عـلی احدی هم کـلام نیست

گـیرم که زخـم فـرق عـلی التـیـام یافت            هجـران یـاسِ سوخـته را الـتـیـام نیست

از کوچه های کوفه پدر را به خانه برد            دل خون تر از امام حسن هیچ امام نیست

بـا هـم برای غـربـت زینب گـریـستـنـد            از کوچه رد شدند، کسی پشت بام نیست

خـاکـسـتر و نگاه حـرامـی و کعـب نی            جـای عـقـیـله که وسـط ازدحـام نیـست

هـمـراه یــوسـفـش سـر بـازار مـی‌رود            کوفه به هـیچ وجه به سختی شام نیست

شیر را در چشم اهل روضه بی‌مقدار کرد            با کمی نان و نمک شیر خُدا افطار کرد

از سر سفره پس از صرف سه لقمه پا کشید            لب نزد دیگر؛ اگرچه دخترش اصرار کرد

باطناً می‌سوخت امّا ظاهراً خاموش بود            دود آهـش آسـمان کـوفـیان را تـار کرد

در حیات خانه هِی چرخید و با حالی غریب            زیر لب آیـات استـرجاع را تکرار کرد

چارده قرن است و جز زهرا نمی‌داند کسی            قاتل خود را چرا از خواب خوش بیدار کرد؟

بعد از آن ضربت اگر(فُزتُ وَ ربّ الکعبه) گفت            یادِ زهـرا سوختن بین در و دیوار کرد

ضربۀ شمشیر زهرآلوده طوری بود که            مَرد، یاد از داغی و از تیزی مسمار کرد

قـاتل اصلی حـیدر دست نحسی بود که            لاله‌زار وحی را با شعله آتش زار کرد

با ضربتی تـمامِ تنت سرخ گشته است            بابایِ خـسته‌ام! بدنت سرخ گشته است

فوّاره زد ز فـرقِ سرت خـون تـازه و            سر پنجه‌های بت شکنت سرخ گشته است

جاری شده ست خونِ عجیبی به صورتت            ای وایِ من که تا دهنت سرخ گشته است

این بارِ دوّم است که آستین دهن گرفت            بالا سرت ببین حسنت سرخ گشته است

صورت گذاشت بر رُخِ تو دل غمین حسین            رویِ کبودِ بی‌کفـنت سرخ گـشته است

شانه زدی به گـیـسویِ طفـلانِ بی‌پـدر            حالا دو دستِ شانه زنت سرخ گشته است

ای چـراغ سـحـر خـسـتـه دلان            ای دعـای دل بـشـکـسـتـه دلان

مـاهِ تــابـیــده بـه هــر ویــرانـه            آشـنـا بـا هـمـه، خـود بـیـگـانـه

مـونـس و هـمــدم دیــریـنـۀ مـا            چــاهِ آه ســحــرت سـیــنــۀ مــا

تا صف حـشـر چـراغِ دل جمع            بی‌صدا سوخته یک عمر چو شمع

داسـتـان غـم تو فـوق غـم است            نـام مـظـلـوم بـرای تو کم است

بـشـریّـت ســویـت آورده رجــا            تـو کـجـا وسـعـت تـاریـخ کـجا

ای هـمه عـمـر شده آب، عـلـی            قـتـلگاهـت شده محـراب عـلـی

مسجد از شوق نمازت مدهوش            کوفه از بانگ اذانت به خروش

شـعـلـه بـر سـوزِ دلت بـاد زده            سـجــده از داغ تـو فـریــاد زده

خون جاری شده بر صورت تو            تـا قــیــامـت سـنـد غـربـت تـو

خصم از فـرق تو قرآن وا کرد            شب احـیـای تـو را احـیـا کـرد

تـا شـود زخــمِ فــراقـت چــاره            خون زد از فرق سـرت فـوّاره

خاک با خون جـبین تو سرشت            خون پاک تو به محراب نوشت

کـه عـلـی گـشـت دگـر آســوده            لیـک بـا تـیـغِ بـه زهــر آلــوده

ای کـرامت هـمه پـایـنـده به تو            قـاتـلت گـشـتـه پـنـاهـنـده به تو

ای علی جان تو بگو کاسۀ شیر            بوده کی پـاسـخ زخـم شـمـشیر

ای به خون خفته بگو یارت کو            مـالـک اشـتـر و عـمّــارت کـو

باغبـان! بود و نبود تو چه شد؟            غنچه و یاس کـبود تو چه شد؟

ای دو عــالــم حــرمِ مـاتــم تـو            تـا صـف حـشـر نـثــار غـم تـو

اشـگ ما هـدیـۀ نـاقـابـل ماست            خـانـۀ سـوخـتـۀ تـو دل مـاسـت

چـاه‌هـا آه گـذشـت از سـرشـان            نخـلهـا ریـخـته برگ و بـرشان

شب به سوز تو بَرد رشک، علی            سفره‌ها پُر شده از اشگ، علی

ای سـحـر مـست صـدای پـایت            سـفــره‌هـا مـنـتـظـرِ خـرمـایـت

سـرخی یـاس تـو ما را کُـشـتـه            اشک عـبّـاس تو ما را کُـشـتـه

ای غمت گشته هم آغوش حسین            چوب تابوت تو بر دوش حسین

عـاشـقـانِ شب خود را دریـاب            یا عـلـی زینب خود را دریـاب

زنـده شـد خـاطـرۀ هـمـسـر تـو            دفـن شد در دل شب پـیـکـر تو

شب روی شانه تو را می‌بردند            چه غـریـبـانـه تو را می‌بـردنـد

گر چه دفن تو نهان از همه بود            آنکه می‌بـرد تو را فـاطـمه بود

ای حـسین و حـسن ت دنـبـالـت            مـحـسـنـت آمــده اسـتــقــبـالـت

تیغ قـاتـل که جـبـین تو شکست            کــمــر اُمّ بـنــیـن تـو شـکـسـت

خـیـز و چـشـم تـرِ عـبّاس ببین            گــریــۀ مــادر عـبّــاس بـبــیـن

سـاقی بریـز بـاده که تـازه گـلـو کـنـی            شرمنـده آمـدم که مـرا زیر و رو کنی

پیمان شکن شدم سرِ این نفس، حق توست            من را مؤاخذه سرِ این خُلق و خو کنی

هر بار جای من، تو حیا کرده‌ای ولی            دستِ مرا نشد که تو یک بار رو کنی

هر شب به این بهانه صدایت زدم فقط            تا با دلِ شکـسـتۀ من گـفت و گـو کنی

امـشب نـمی‌شـود به نـمـاز شب عـلـی            فـکـری به حال سـائـل بی‌آبـرو کـنی؟

مـثـل عـبـای کهـنـۀ حــیــدر، دل مـرا            آیا شـود به دست کریـمـش رفـو کنی؟

با روسیـاهی آمـده‌ام محـضرت که تو            با اشک روضه باز مرا شست و شو کنی

ای روزگار، رحم به زینب نمی‌کنی؟!            هر چه مصیبت است فقط سهم او کنی

دیــروز داغ مـادر و امـروز هـم پـدر            بر این صبورِ غمزده، بغضِ گلو کنی

فرقِ عـلـی شکـافـته، حالا عـقـیـلـه را            نامردی است با پدرش رو به رو کنی

بوسه بزن به رأس پدر چون که کربلا            بایـد وصـال رأس حـسـین آرزو کـنی

جز حـنجـر بـریـده که پـیـدا نـمی‌کـنی            هرچه میان خونِ تنش جست و جو کنی

نـدیـده غــیـر خــدا اول زمــانـش را            نـرفـتـه غـیـر نبی اوج آسـمانـش را
سری نمانده که از وصف او نرفته ز هوش            نمانـده گوش که نشنـیده داستانش را

به خاک بوسی این خانه دلخوشیم، از ما            خـدا کـنـد که نـگـیـرنـد آسـتـانش را
به آن دهان که متاعی به جز علی دارد            بگو که تخـته کـنـد تا ابـد دکـانش را
پیـمبران اولوالعـزم شیعه‌اش هـستند            چرا که اجر عظیمی ست پیروانش را
اگـر رسـول نـگـویـد عـلـی ولـی الله            خـدا نـمی شـنود لـحـظه‌ای اذانـش را
کسی که در وسـط کـارزار پیـغـمبر            هـزار مـرتـبه پس داده امتحـانش را
کسی که کَند درِ قلعه را به دست اما            به زورِ زانوی خود خُرد کرد نانش را
نه استخوان گلویش، نه خار در چشمش            فـراق یار جـوانش بُـریـد امـانـش را
به جز علی چه کسی نیمه شب تک و تنها            به دست خویش کفن کرده است جانش را
شکست پهلوی مادر،شکست فرق پدر            خدا به خیر کند چوب خیـزرانش را

بغض کرده چشمهایم از نگاهت بیشتر            غربتت امشب شده هی سد راهم بیشتر

بوی مـادر می‌دهد امشب تمام خـانه‌ام            چـادرم؛ سـجـاده‌ام؛ شال سیاهـم بیشتر

می‌شود امشب بمانی پیش چشم دخترت            باشی از امشب پدر پشت وپناهم بیشتر

کوفه از اول سر نـاسـازگاری می‌زند            می‌شود آخر همین جا قتله گاهم بیشتر

راستی با بغچۀ مادر چه کاری داشتی            یا که من می‌ترسم و در اشتباهم بیشتر

بغض های مجـتبی آخر بهم می‌ریزدم            اشک چـشمان حـسینت آه آهـم بیـشتر